آشنایی با هند

هند عنوان بزرگترین دمکراسی و دومین کشور پرجمعیت جهان را هم یدک می‌کشد.

هند که در روز پانزدهم اوت سال 1947 با پایان یافتن سلطه انگلستان به استقلال دست یافت،جمعیتی بیش از یک میلیارد و صد میلیون نفر با اقوام و مذاهب گوناگون دارد.

مساحت این کشور ۱/۳ میلیون کیلومتر مربع (۲/۱ میلیون مایل مربع) است [بدون در نظر گرفتن منطقه کشمیر تحت کنترل هند (۵۶۹/۱۰۰ کیلومتر مربع معادل ۸۳۰/۳۸ مایل مربع)]

پایتخت هند، دهلی نو  است و پرجمعیت ترین شهر  آن بمبئی می‌باشد.

اولین نخست وزیر هندوستان مستقل - جواهر لعل نهرو - بود. نخست وزیر مطرح دیگر هند خانم ایندیرا گاندی بود که در سال 1984پس از آن که دستور پاکسازی معبد طلایی آمریتسار از نظامیان سیک را به ارتش داد به ضرب گلوله محافظ شخصی سیک خود کشته شد.

هند در کنار چین یکی از موتورهای اصلی رشد اقتصادی در قاره آسیاست و اگر چه  از هر سه متخصص کامپیوتر در جهان، یک نفر هندی است، اما از سوی دیگر یک سوم مردم هند توانائی خواندن و نوشتن ندارند و ۲۵۰ میلیون نفر در این کشور در زیر خط فقر زندگی می‌کنند.

صادرات اصلی هند را  محصولات کشاورزی، نساجی، سنگ‌های قیمتی و جواهرات، خدمات و تکنولوژی‌های نرم افزاری، تشکیل می‌دهد.

هندوستان قدرت اتمی است و خواستار کرسی دائمی در شورای امنیت سازمان ملل متحد است. از نظر تاریخی؛ هند بر سر مسئله کشمیر سه جنگ با پاکستان داشته است.

• نام کامل: جمهوری هند

• واحد پول: روپیه معادل ۱۰۰ پیس

• دامنه اینترنتی:  in.

• کد تلفن بین‌المللی: ۹۱ +

رسانه‌ها:

• تلویزیون: شبکه تلویزیونی دولتی دوردارشان هند 21 شبکه مختلف و حدود ۴۰۰ میلیون بیننده دارد.

• روزنامه‌ها: هندو (مدرس)، هندوستان تایمز (دهلی نو)، تایمز آو ایندیا (بمبئی)، و…

• خبرگزاری:  پرس تراست آف ایندیا

• رادیو: رادیوی عمومی آل ایندیا تنها شبکه ای است که اجازه پخش اخبار را داراست. اما تعداد رادیوهای خصوصی و  اف ام موسیقی هم بسیار است

آشنایی با افغانستان

این کشور با کشورهای ایران از غرب، ترکمنستان از شمال، ازبکستان از شمال، تاجیکستان از شمال، چین از شرق، کشمیر از جنوب شرقی و پاکستان از جنوب هم‌مرز است.

تابستان‌های آن گرم و زمستان‌هایش سرد است. یکی از مهمترین مشخصه‌های جغرافیایی افغانستان کوهستانی بودن آن است. یکی از دلایلی که جنگ‌های افغان‌ها اغلب طولانی است همین کوهستانی بودن افغانستان است.

افغانستان به آب‌های آزاد دسترسی ندارد و به دلیل نداشتن سیستم‌ مناسب برای بازیافت زباله‌ها و تصفیه، اغلب منابع آب آن آلوده است.

در طول سال‌های گذشته وضعیت بی‌ثبات سیاسی و جنگ‌های روی داده در آن و همچنین آلودگی آب آسیب زیادی به حیات وحش زده است. پلنگ، سمور، غزال‌های وحشی و قوچ از جمله حیواناتی هستند که در این کشور در معرض انقراض قرار دارند.

بر اساس آمارهای سال 2007 میلادی 31 میلیون و 889 هزار و 923 نفر در این کشور زندگی می‌کنند که میانگین سنی آنها 6/17 سال است. امید به زندگی در این کشور 43/77سال است. بزرگترین مشکل در این کشور از نظر بهداشتی بیماری‌هایی است که از طریق آب و غذای آلوده منتقل می‌شوند مانند اسهال باکتریایی و هپاتیت.

42 درصد مردم آن پشتو، 27 درصد تاجیک، 9 درصد هزاره، 9 درصد ازبک هستند. 80 درصد مردم آن سنی و 19 درصد شیعه‌اند.

از تاریخ ۱۷۴۷ میلادی که پس از مرگ نادرشاه افشار احمدخان سدوزایی خود را حاکم افغانستان کرد، تا زمان استقلال افغانستان در سال ۱۹۱۹ میلادی، این کشور به زیر سلطه دو امپراطوری آن دوران، بریتانیا و روسیه در آمده بود.

در سال ۱۹۷8 میلادی در این کشور کودتا شد و دولت کمونیست بر سر کار آمد. در سال ۱۹۹۲ یک نیروی خودجوش و چریکی به نام مجاهدین در این کشور شکل گرفت که رژیم کمونیستی ۱۵ ساله را شکست داد.

آن‌گونه که در دانشنامه اینترنتی ویکی پدیا آمده است، مجاهدین موفق به تشکیل دولت ملی نشدند و جای آنها را  طالبان گرفت. طالبان نتوانستند بقایای مجاهدین را که بر علیه آنها مقاومت می‌کردند به طور کامل سرکوب کند. رژیم طالبان با حمله ائتلاف بین‌المللی به رهبری امریکا از هم پاشید.

از سال ۲۰۰۱ میلادی بعد از کنفرانس بن (Bonn) در اثر توافق گروه‌های افغان دولت موقت به رهبری حامد کرزی روی کار آمد. حکومت در ۷ دسامبر ۲۰۰۴ میلادی به ریاست جمهوری حامد کرزی شکل گرفت و در ۱۹ دسامبر سال ۲۰۰۵ نیز انتخاب مجلس قانون‌گذاری آن را تکمیل کرد.

سیاست در افغانستان

افغانستان عضو سازمان ملل و اکو است.

حکومت در این کشور جمهوری اسلامی است. این کشور دو مجلس دارد: مجلس نمایندگان با ۲۴۹ عضو و مجلس سنا با ۱۰۲ عضو. سن قانونی در این کشور 18 سالگی است.

نظام قضایی این کشور تلفیقی از قوانین شهروندی و دینی است. هم‌اکنون احزاب زیادی در این کشور در حال فعالیت هستند.

اقتصاد در افغانستان

اقتصاد افغانستان در حال نوسازی خود پس از سال‌ها جنگ و درگیری است. با این حال پس از فروپاشی طالبان در سال 2001 رو‌ به رشد نهاده است.

درآمد ناخالص داخلی این کشور در سال 2004 میلادی  5/21میلیارد دلار بود که رقم چندان بالایی نیست. 15 میلیون نفر در این کشور شاغل هستند و نرخ بیکاری در آن 40 درصد است. نرخ تورم در این کشور در سال 2005 میلادی 3/16 درصد بود.

53 درصد از مردم این کشور زیر خط فقر زندگی می‌کنند و به دلیل همین وضعیت نامناسب اقتصادی و فقر است که بخش زیادی از مردم آن به کشورهای همسایه از جمله ایران و برخی کشورهای آمریکایی و اروپایی مهاجرت کرده‌اند.

حدود ۸۱ درصد مردم این کشور در بخش کشاورزی،۱۱ درصد در صنعت (اغلب بافندگی) و ۹ درصد در بخش خدمات مشغول به کارند.

22 درصد محصولات این کشور به هند، 21 درصد به پاکستان، 6/14 درصد به آمریکا، 3/6درصد به انگلیس، 5/5درصد به دانمارک و 3/4درصد به فنلاند صادر می‌شود.

واردات به افغانستان هم از کشورهای پاکستان 5/37 درصد، آمریکا 9/11 درصد، آلمان 1/7و هند 1/5درصد است.

بیشترین بدهی این کشور به روسیه و نیز صندوق بین‌المللی پول است که به هشت میلیارد دلار می‌رسد. پس از سقوط طالبان بیش از ۶۰ کشور جهان قول کمک به این کشور را دادند که به فاصله ۲۰۰۴ تا ۲۰۰۹ میلادی 9/8 میلیارد دلار به این کشور کمک بلاعوض کنند.

واحد پول آن افغانی نام دارد که از سال۲۰۰۰ به بعد ارزش‌ها به نسبت دلار رو به بهبودی دارد.

صنایع زیادی در افغانستان موجود نیست. با این حال صنعت قالی‌بافی، فرش‌های دستی، گلیم و نمد در این کشور به طور خودجوش وجود دارد. افغانستان سالانه حدود دو و نیم میلیون متر مربع فرش صادر می کند.

مردم افغانستان

مردم افغانستان به یکی از زبان‌های دری (فارسی) ۵۰ درصد، پشتو ۳۵ درصد، ازبکی، ترکمنی، پشه‌یی، نورستانی و بلوچی سخن می‌گویند. بر اساس قانون اساسی افغانستان، زبان‌های دری و پشتو زبان‌های رسمی دولت افغانستان است.

زبان غالب در کابل پایتخت و بیشتر شهرهای شمال، مرکز و شمال غرب افغانستان دری است. زبان غالب در شهرهای قندهار و جلال آباد و بیشتر شهرهای جنوب شرق افغانستان پشتو است. زبان غالب در شهرهای شبرغان و میمنه، ازبکی است.

۳۶ درصد از افراد بالای ۱۵ سال در این کشور می‌توانند بخوانند و بنویسند. در زمان اشغال افغانستان توسط شوروی در دهه ۹۰، شالوده آموزش و پرورش افغانستان از هم پاشید.

در دورهٔ قدرت طالبان حتی دختران خانه‌نشین شده و اجازهٔ تحصیل از آنها گرفته شد. در این دوره، به جای درس‌های علمی مانند شیمی و فیزیک در مدارس، بیشتر بر آموزش‌های مذهبی تاکید می‌شد.

در حال حاضر ۱۳ دانشگاه و ۶ مرکز تربیت معلم در سراسر افغانستان وجود دارد. 10 درصد بودجه سالانه افغانستان به امور آموزشی اختصاص دارد، که از این میان هفت درصد آن مربوط به وزارت معارف (آموزش وپرورش) است، یک درصد مربوط به نهادهای تحقیقاتی و یک درصد مربوط به آموزش عالی است.

ارتباطات در افغانستان

افغانستان هم‌اینک دارای یک سازمان رسانه‌ای ملی به نام «رادیو تلویزیون ملی افغانستان» (RTA) است که یک کانال تلویزیونی و یک کانال رادیویی دارد.

علاوه بر RTA نزدیک به ۱۰۰ شبکه رادیویی و حدود ۱۰ شبکه تلویزیون خصوصی در این کشور وجود دارد.

رشد و توسعه نظام ارتباطی افغانستان به دلیل کوهستانی بودن این کشور بسیار کند صورت می‌گیرد که مستلزم توسعه کیفی در زمینه ماهواره‌است.

افغانستان در یک نگاه

آشنایی با پاکستان

این کشور در همسایگی کشورهای ایران، افغانستان، چین و هند قرار دارد و مساحت آن 880 هزار و 940 کیلومتر مربع است. پایتخت آن اسلام آباد است و بزرگترین شهر آن کراچی است. مردم پاکستان به زبان اردو سخن می‌گویند.

پاکستان ﮬﻔﺖ استان دارد: بلوچستان، سر حد شمالی، سند، پنجاب، ﻣناطق ﺷﻤﺎﻟﻰ، مناطق ﻗﺒﻴﻠﻪﺍﻯ، ﻛﺸﻤﻴﺮ ﺁﺯﺍﺩ و ﺍﺳﻼﻡﺁﺑﺎﺩ.

پاکستان با 164 میلیون و 741 هزار و 924 نفر جمعیت (بر اساس آمارهای سال 2007) ششمین کشور پرجمعیت جهان است و دومین کشور پرجمعیت در بین کشورهای مسلمان. این کشور تا سال 1947 تحت سلطه انگلیس بود. در سال 1956 در این کشور جمهوری اسلامی اعلام شد.

پاکستان تاریخی غنی دارد و طی سالیان قومیت‌های مختلفی چون سیک، عرب، افغان، ترک، بلوچ و مغول به آن کوچ کرده‌اند. این کشور بیش از پنج هزار سال تاریخ دارد. در قرن 18 میلادی انگلیسی‌ها آن را تحت سلطه خود در آوردند و به عنوان بخشی از هند قرار دادند.

پس از آنکه در سال 1947 این کشور اعلام استقلال کرد جدل‌های هند با پاکستان هم آغاز شد. این دو کشور در سال‌های 1947 تا 1948 و در سال 1965 بر سر مالکیت کشمیر با هم جنگیدند و این دعوا تا امروز هم ادامه دارد.

جنگ سوم بین این دو کشور در سال 1971 روی داد که نتیجه آن جدایی بخش شرقی پاکستان و اعلام موجودیت کشوری به نام بنگلادش بود. [6 دهه تاریخ پاکستان در یک نگاه]

آب و هوای این کشور گرم و بیابانی است. در شمال و شمال غربی آن کوه‌ها جغرافیای کوهستانی حاکم است. منابع وسیع گاز طبیعی، اندکی نفت، زغال سنگ نامرغوب، سنگ آهن، مس، نمک و سنگ آهک همه آن منابعی است که زمین در اختیار پاکستانی‌ها قرار داده است.

امید به زندگی دراین کشور برای مردان 73/62 سال و برای زنان 83/64 سال است. بیماری‌های ناشی از آب و غذای آلوده مانند اسهال در این کشور رایج است.

97 درصد مردم آن مسلمان، (77 درصد سنی) و بقیه هندو و مسیحی هستند. 63 درصد مردان و 36 درصد زنان آن باسواد هستند. قانون اساسی آنها بر اساس قانون انگلستان نوشته و قوانین اسلامی به آن افزوده شده است.

سن رای در این کشور 18 سال است و در انتخابات پارلمان، تعدادی از کرسی‌ها برای زنان و غیرمسلمانان رزرو شده است. ژنرال پرویز مشرف از سال 2001 میلادی در یک کودتای نظامی حکومت را در این کشور به دست گرفت.

پاکستان کشوری در حال توسعه است که چند دهه است از ناهماهنگی‌های سیاسی داخلی رنج می‌برد. به همین دلیل و به دلیل بروز فجایع طبیعی فراوان در این کشور از جمله زلزله، در طی این سال‌ها اقتصاد آن نتوانسته به رشد چشمگیری دست یابد.

تورم یکی از مهمترین معضلات پیش روی دولتمردان این کشور است. بر اساس آمارهای سال 2006 میلادی تورم این کشور 9/7 درصد است. 24 درصد از مردم آن زیر خط فقر زندگی می‌کنند و 5/6 درصد از مردم بیکار هستند.

پنبه، گندم، برنج، شکر، میوه، سبزیجات، شیر، تخم‌مرغ و گوشت گوسفند مهمترین محصولات کشاورزی این کشور هستند. پوشاک و منسوجات، دارو، کاغذ، کود، میگو و مصالح ساختمانی مهمترین محصولات صنعتی این کشورند.

سالانه 24/80 میلیارد کیلو وات برق در این کشور تولید می‌شود که اغلب آن در خود این کشور مصرف می‌شود. پاکستان در سال 2006 میلادی 9/358میلیون بشکه نفت وارد کرد.

بیشترین صادرات پاکستان به کشورهای آمریکا 21 درصد، امارات متحده عربی 9 درصد، افغانستان 7/7 درصد، چین پنج درصد و انگلیس1/5 درصد است.

بیشترین واردات به پاکستان از کشورهای چین 5/13 درصد، عربستان سعودی 3/10درصد، امارات متحده عربی 69/9درصد، آمریکا 3/6 درصد، ژاپن 6/5درصد، کویت 6/4 درصد و آلمان چهار درصد است.

در سال 2005 میلادی 800 هکتار از زمین‌های این کشور زیر کشت خشخاش بود که این به معنی تولید چهار تن هروئین خالص است.

پاکستان در یک نگاه

آشنایی با سریلانکا

این جزیره در جنوب شرق هند واقع شده است و نزدیک به دو دهه درگیر جنگ داخلی و تنش میان نیروهای داخلی بود. آتش‌بس در این جزیره در سال ۲۰۰۲ برقرار شد.

بیش از دو هزار سال پادشاهان محلی بر این کشور حکومت می‌کردند تا اینکه در قرن هفدهم بخشی از آن مستعمره پرتغال و هلند شد. در سال ۱۸۱۵ تمامی این کشور که در آن زمان با نام سیلان شناخته می‌شد، تحت سلطه انگلیس درآمد.

در طول جنگ جهانی اول تحت نفوذ انگلیس این کشور با ژاپن وارد جنگ شد. این کشور سرانجام در سال ۱۹۴۸ استقلال خود را به دست آورد.

پایتخت سیاسی آن سری جایاواردنپورا کوته و پایتخت تجاری‌اش شهر کلمبو است.

سیاست در سریلانکا

رئیس حکومت و رئیس دولت در جمهوری سریلانکا رئیس جمهور است که با رای مردم برای دوره‌ای شش ساله انتخاب می‌شود. نخست وزیر رئیس کابینه وزرا است.

مجلس این کشور ۲۲۵ کرسی دارد که اعضای آن با رای مردم برای دوره‌ای شش ساله انتخاب می‌شوند.

اقتصاد در سریلانکا

تولید ناخالص داخلی این کشور 29/81 میلیارد دلار است. هفت میلیون و ۶۷۰ هزار نفر نیروی کار این کشور را تشکیل می‌دهند.

نرخ بیکاری در این کشور 7/5 درصد است.  ۲۲ درصد از مردم آن زیر خط فقر زندگی می‌کنند. در سال ۲۰۰۷ نرخ تورم در این کشور 7/19 درصد بود.

محصولات صادراتی سریلانکا شامل منسوجات، چای و فلفل، الماس، زمرد، یاقوت،‌نارگیل، الوار و ماهی است که به کشورهای آمریکا (7/27 درصد)، انگلیس (3/11 درصد)، هند (3/9درصد)، بلژیک (8/4 درصد) و آلمان (۴ درصد) صادر می‌شود.

محصولات وارداتی این کشور شامل پارچه‌های فابریک، مواد معدنی، نفت، مواد غذایی و ماشین‌آلات و تجهیزات حمل و نقل است که از کشورهای هند (6/19 درصد)، چین (5/10درصد)، سنگاپور (8/8 درصد)، ایران (7/5 درصد)، مالزی (5/1درصد)، هنگ‌کنگ (2/4 درصد) و ژاپن (1/4 درصد) وارد می‌شود.

مردم سریلانکا

جمعیت این کشور حدود ۲۱ میلیون و ۱۲۹ هزار نفر با میانگین سنی ۳۰ سال است. امید به زندگی برای زنان ۷۷ و برای مردان ۷۳ سال است.

۶۹ درصد مردم آن پیرو آیین بودا هستند. ۷ درصد نیز مسلمانند. زبان رسمی این کشور سینهالا است.

ارتباطات در سریلانکا

آشنایی با مالدیو

این کشور در ۶۰۰ کیلومتری جنوب شرقی هند قرار دارد. هیچ‌یک از جزایر مرجانی این کشور بیش از 8/1 متر از سطح دریا ارتفاع ندارند و همین امر سبب شده گرمایش جهانی به معضلی برای این کشور تبدیل شود.

در مالدیو رودخانه وجود ندارد اما سواحل شنی زیبای آن سبب شده به مقصدی مهم برای گردشگران سراسر دنیا تبدیل شود.

اقتصاد مالدیو بر پایه کشاورزی، ماهیگیری و گردشگری استوار است. پیشینه اسلام در مالدیو به سده دوازدهم میلادی باز می‌گردد، هنگامی که دریانوردان مسلمان به این سرزمین آمده‌اند. پیش‌تر، ساکنان مالدیو پیرو آیین بودا بوده‌اند.

سیاست در مالدیو

رئیس حکومت در این کشور رئیس جمهور است که در عین حال رئیس حکومت نیز هست. مجلس رئیس جمهور را معرفی می‌کند و سپس در یک رفراندوم نظر مردم سنجیده می‌شود.

اگر ۵۱ درصد آرا را به دست آورد، رئیس جمهور است. دوره ریاست جمهوری در مالدیو پنج ساله است.

مجلس این کشور ۵۰ کرسی دارد که ۴۲ نماینده آن با رای مردم و ۸ نماینده با نظر رئیس جمهور برای دوره‌ای پنج ساله انتخاب می‌شوند.

اقتصاد در مالدیو

تولید ناخالص داخلی این کشور 588/1 میلیارد دلار است. ۱۰۱ هزار و ۳۰۰ نفر نیروی کار این کشور را تشکیل می‌دهند.

۲۱ درصد از مردم این کشور زیر خط فقر زندگی می‌کنند. در سال ۲۰۰۷ نرخ تورم در این کشور پنج درصد بود.

ماهی مهمترین محصولات صادراتی این کشور است که به کشورهای تایلند (1/33 درصد)، انگلیس (3/14 درصد)،‌ سریلانکا (9/11 درصد)، ژاپن (3/10 درصد)، فرانسه (9/6 درصد) و الجزایر (1/6 درصد) صادر می‌شود.

محصولات وارداتی این کشور شامل نفت و مشتقات آن، کشتی، مواد غذایی، پوشاک و کالاهای اساسی است که از کشورهای سنگاپور (2/23 درصد)، امارات متحده عربی 8/15 درصد)، هند (1/11 درصد)، مالزی (9/7درصد)، تایلند (9/6 درصد) و سریلانکا (7/5 درصد) وارد می‌شود.

مردم مالدیو

جمعیت این کشور حدود ۳۷۹ هزار نفر با میانگین سنی ۱۸ سال است. امید به زندگی برای زنان ۶۶ و برای مردان ۶۴ سال است.

مالدیو در یک نگاه

آشنایی با سنگاپور

این کشور از شمال با مالزی و از جنوب با اندونزی همسایه است. آب و هوای این کشور گرم و مرطوب است و سالانه بیش از ۲۲۴ سانتی‌متر باران در آن می‌بارد.

بیشتر جمعیت این کشور در منطقه شهر سنگاپور متمرکز هستند و بقیه خاک این جزیره را جنگل‌های بارانی استوایی پوشانده است و مهمترین فعالیت مردم پراکنده در آن مناطق کشاورزی است.

سنگاپور از قرن نوزدهم مستعمره انگلیس شد و طی جنگ جهانی دوم از سال ۱۹۴۲ تا سال ۱۹۴۵ به دست ژاپن افتاد. پس از آن جزئی از مالزی شد و سرانجام در ۱۹۶۵ از مالزی اعلام استقلال کرد.

سنگاپور از لحاظ ذخایر معدنی کشوری فقیر است، اما اقتصاد آن که به بخش خدمات، چینی، تولیدات الکترونیکی و صنایع دستی وابسته است، رشد و شکوفایی فراوانی داشته و این کشور را به یکی از ثروتمندترین مناطق دنیا تبدیل کرده است.

سیاست در سنگاپور

در سنگاپور رئیس حکومت، رئیس جمهور است که با رای مردم برای دوره‌ای شش ساله انتخاب می‌شود.

نخست وزیر، رئیس دولت است که معمولا رئیس حزب اکثریت است.

مجلس این کشور ۸۴ کرسی دارد که نمایندگان آن با رای مردم برای دوره‌ای پنج ساله انتخاب می‌شوند.

اقتصاد در سنگاپور

تولید ناخالص داخلی در این کشور 1/228 میلیارد دلار است و این کشور در سال ۲۰۰۷ رشد اقتصادی 7/7 درصدی داشت. دو میلیون و ۷۵۱ هزار نفر، نیروی کار این کشور را تشکیل می‌دهند.

نرخ بیکاری در این کشور 1/2درصد است. آماری  از جمعیت زیر خط فقر این کشور در دست نیست. در سال ۲۰۰۷ نرخ تورم در سنگاپور 1/2 درصد بود.

محصولات صادراتی این کشور شامل ماشین‌آلات و تجهیزات، کالاهای مصرفی، مواد شیمیایی و سوخت‌های معدنی است که به کشورهای مالزی (1/13 درصد)، آمریکا (2/10 درصد)، هنگ‌کنگ (1/10 درصد)، چین (7/9 درصد)، اندونزی (2/9 درصد)، ژاپن (5/5درصد) و تایلند (2/4 درصد) صادر می‌شود.

محصولات وارداتی این کشور شامل ماشین‌آلات و تجهیزات، سوخت‌های معدنی، مواد شیمیایی  و مواد غذایی است که از کشورهای مالزی (۱۳ درصد)، آمریکا (7/12 درصد)، چین (4/11 درصد)، ژاپن (3/8 درصد)،‌تایوان (4/6 درصد)، اندونزی (2/6 درصد) و کره جنوبی (4/4درصد) وارد می‌شود.

مردم سنگاپور

جمعیت این کشور حدود چهار میلیون و ۶۰۸ هزار نفر با میانگین سنی ۳۸ سال است. امید به زندگی برای زنان ۸۵ و برای مردان ۷۹ سال است.

۷۷ درصد از مردم از نژاد چینی، ۱۴ درصد مالایی و ۸ درصد هندی هستند. 42/5درصد از مردم پیرو دین بودا و ۱۵ درصد مسلمان هستند. زبان‌های رایج در این کشور شامل ماندارین، انگلیسی و مالایی است.

سنگاپور در یک نگاه

آشنایی با قطر

این کشور از جنوب با عربستان سعودی، همسایه است. این کشور به شکل شبه جزیره است و اطراف آن را آب‌های خلیج فارس پوشانده است.

قطر که یکی از چندین امیرنشین منطقه است مدتی تحت سلطه عثمانی، انگلیس و بحرین بود و سرانجام در سال ۱۹۷۱ به استقلال رسید.

منبع در آمد ارزی این کشور، صادرات نفت و گاز می‌‌باشد. قطر سومین کشور دارنده ذخایر گاز پس از روسیه و ایران است و ذخیره گاز آن برای ۲۰۰ سال آینده کافی تخمین زده شده است. قطر عضو سازمان اوپک نیز است.

سیاست در قطر

در امیرنشین قطر امیر رئیس حکومت است. امیر قطر در حال حاضر شیخ حمد بن خلیفه آل ثانی است که در سال ۱۹۹۵ جانشین پدر شد.

رئیس دولت نخست وزیر است که امیر او را تعیین می‌کند.

مجلس الشورای این کشور ۳۵ کرسی دارد که نمایندگان آن را امیر تعیین می‌کند.

اقتصاد در قطر

تولید ناخالص داخلی در این کشور 69/57میلیارد دلار است. ۶۳۸ هزار نفر نیروی کار این کشور را تشکیل می‌دهند.

نرخ بیکاری در این کشور 7/0 درصد است. در سال ۲۰۰۷ نرخ تورم در این کشور 8/13 درصد بود.

در سال ۲۰۰۵ قطر روزانه 111/1میلیون بشکه نفت تولید کرد.

محصولات صادراتی این کشور شامل گاز مایع، محصولات پتروشیمی، کود و فولاد است که به کشورهای ژاپن (1/50 درصد)، سنگاپور (4/12 درصد)، هند (5/6 درصد)، تایلند (1/6درصد) و امارات متحده عربی (۵ درصد) صادر می‌شود.

محصولات وارداتی این کشور شامل ماشین‌آلات و تجهیزات حمل و نقل، مواد غذایی و مواد شیمیایی است که از کشورهای آمریکا ‌(2/14 درصد)، ایتالیا (5/11 درصد)، ژاپن (5/9 درصد)، فرانسه (4/8 درصد)، آلمان (8/7 درصد)، انگلیس (1/6درصد) امارات متحده عربی (5/5 درصد) و عربستان سعودی (6/4درصد) وارد می‌شود.

مردم قطر

جمعیت این کشور حدود ۹۲۹ هزار نفر با میانگین سنی ۳۲ سال است. امید به زندگی برای زنان ۷۷ و برای مردان ۷۲ سال است.

77/5درصد از مردم این کشور مسلمان هستند. زبان رسمی این کشور عربی است. زبان انگلیسی نیز به طور گسترده به عنوان زبان دوم استفاده می‌شود.

ارتباطات در قطر

شبکه خبری ۲۴ ساعته الجزیره در قطر واقع است. این شبکه در سال ۱۹۹۶ تاسیس شد و در ابتدا تنها اخبار را به زبان عربی پخش می‌کرد اما در سال ۲۰۰۶ الجزیره انگلیسی نیز راه‌اندازی شد.

قطر در یک نگاه

آشنایی با عمان

این کشور از شمال غرب با امارات متحده عربی، از غرب با عربستان سعودی و از جنوب غرب با یمن همسایه است.

بیشتر بخش‌های کشور عمان را رشته‌کوه‌های بزرگ و سخت‌گذر حجر می‌پوشاند. در عین حال در این سرزمین هم می‌توان زمین‌های حاصلخیز را در جنوب شرق یافت و هم مناطقی شبه استوایی مانند صحرای ربع الخلی را.

در سال ۱۵۰۷ میلادی پرتغال به عمان حمله و آن را اشغال کرد. این اشغال تا سال ۱۶۵۱ طول کشید. در این سال قبایل عمانی متحد شدند و با نبرد با پرتغالی‌ها توانستند استقلال خود را به دست آورند.

سیاست در عمان

در کشور پادشاهی عمان رئیس حکومت و رئیس دولت پادشاه است که در حال حاضر این سمت به عهده سلطان قابوس است. او سمت نخست وزیری عمان را نیز دارد.

سلطنت در این کشور موروثی است. سلطان قابوس در سال ۱۹۷۰ به پادشاهی رسید و در سال ۱۹۷۲ نخست وزیری را نیز عهده‌دار شد.

مجلس سنای این کشور ۷۰ کرسی دارد که نمایندگان آن را پادشاه تعیین می‌کند. این نمایندگان در حقیقت تنها قدرت ارائه مشاوره را دارند و قدرت اجرایی ندارند.

مجلس شورا مجلس دیگر این کشور است که ۸۴ کرسی دارد و نمایندگان آن با رای مردم برای دوره‌ای چهار ساله انتخاب می‌شوند. نمایندگان این مجلس در برخی موارد قانون تعیین می‌کنند و جز آن بیشتر سمت مشاوره‌ای دارند.

اقتصاد در عمان

تولید ناخالص داخلی در این کشور 61/61 میلیارد دلار است. ۹۲۰ هزار نفر نیروی کار این کشور را تشکیل می‌دهند.

نرخ بیکاری در این کشور ۱۵ درصد است. در سال ۲۰۰۷ نرخ تورم در عمان 5/5درصد بود.
عمان هم مانند دیگر همسایگان خود به منابعی از نفت دسترسی دارد. این کشور روزانه حدود ۷۴۰ هزار بشکه نفت تولید می‌کند. این کشور منابعی از گاز هم دارد.

محصولات صادراتی آن شامل نفت، کالاهای ترانزیتی، ماهی، آهن‌آلات و منسوجات است که به کشورهای چین (2/23 درصد)، کره جنوبی (2/19 درصد)، ژاپن (2/12 درصد)، تایلند (9/8 درصد)، آفریقای جنوبی (3/8 درصد)، امارات متحده عربی (5/6 درصد) و تایوان (2/4 درصد) صادر می‌شود.

محصولات وارداتی این کشور شامل ماشین‌آلات و تجهیزات حمل و نقل، کالاهای تولیدی کارخانه‌ای، مواد غذایی، احشام زنده و لغزاننده‌هاست که از کشورهای امارات متحده عربی (7/19 درصد)، ژاپن (۱۸ درصد)، آمریکا (۷.۵ درصد)، آلمان (۵.۳ درصد) و هند (2/4درصد) وارد می‌شود.

مردم عمان

جمعیت این کشور حدود سه میلیون و ۳۱۲ هزار نفر با میانگین سنی ۱۹ سال است. امید به زندگی در عمان برای زنان ۷۶ و برای مردان ۷۱ سال است.

مردم این کشور از نژادهای عرب، بلوچ، آفریقایی و آسیای شرقی هستند. دین مردم این کشور اسلام است. زبان رسمی آنها عربی است.

عمان در یک نگاه

آشنایی با ماداگاسکار

این جزیره در میان اقیانوس هند واقع شده است. جزیره اصلی ماداگاسکار چهارمین جزیره بزرگ جهان است و موطن 5 درصد از حیات وحش جهان.

جزیره ماداگاسکار در حدود 80 میلیون سال پیش از شبه جزیره هند جدا شد و حدود 200 تا 500 سال پس از میلاد اولین انسان‌ها در آن ساکن شدند. اولین بار تاریخ مکتوب ماداگاسکار در قرن 7 میلادی نوشته شد.

از اوایل قرن شانزدهم میلادی کم‌کم پای اروپایی‌ها به این جزیره زیبا باز شد. پرتغال اولین کشور اروپایی بود که بر حسب اتفاق روابطی را با ماداگاسکار آغاز کرد. یکی از کشتی‌های پرتغالی از گروه کشتی‌های همراهش که به هند می‌رفتند جدا شد و به ماداگاسکار رسید و از آن پس مراودات این دو کشور آغاز شد.

فرانسه در سال 1883 به این کشور حمله کرد و آن را تحت سلطه خود درآورد. در طول جنگ جهانی دوم نیروهای نظامی ماداگاسکار به کشورهای فرانسه، مراکش و سوریه فرستاده شدند.

پیش از سقوط فرانسه، آلمان برنامه‌هایی برای تبعید یهودیان به ماداگاسکار تدوین کرد که به نقشه ماداگاسکار معروف شد. البته این برنامه هیچ‌گاه عملی نشد.

طبیعت زیبای ماداگاسکار و حیات‌وحش کم‌نظیر آن سبب شده این کشور یکی از مقاصد پرطرفدار طبیعت‌گردان باشد. [گزارش تصویری از ماداگاسکار]

سیاست در ماداگاسکار

اولین رئیس‌جمهور ماداگاسکار «فیلیبرت سیرانانا» بود که پس از استقلال این کشور در سال 1959 به این پست رسید و تا سال 1972 در این پست ماند.

در ماداگاسکار دو مجلس وجود دارد: مجلس ملی و سنا. نخست‌وزیر رئیس کابینه است و سیستم قضایی مستقل از کابینه عمل می‌کند.

رئیس جمهور با رای مستقیم مردم برای دوره‌ای پنج ساله انتخاب می‌شود و دوره رئیس‌جمهوری‌اش می‌تواند تا دو بار تمدید شود.

مجلس ملی 160 عضو دارد که آنها هم برای دوره‌ای پنج ساله با رای مستقیم مردم انتخاب می‌شوند. آخرین انتخابات در این زمینه در سال 2007 برگزار شد. مجلس سنا 90 عضو دارد که دوره آنها 6 ساله است.

نخست‌وزیر و کابینه برنامه‌ریزی‌های روز به روز کشور را انجام می‌دهند و برنامه‌ریزی‌های بلند مدت به عهده رئیس جمهور است.

اقتصاد در ماداگاسکار

تولید ناخالص داخلی این کشور 95/19میلیارد دلار است. نرخ بیکاری در این کشور 3/7 درصد است و نیمی از مردم آن زیر خط فقر زندگی می‌کنند. نرخ تورم در این کشور 10 درصد است.

محصولات صادراتی این کشور شامل قهوه، وانیل، حلزون، شکر، لباس‌های پنبه‌ای، کرومیت و محصولات پتروشیمی است که به کشورهای فرانسه(1/32 درصد)،آمریکا(3/25درصد)، آلمان (1/6درصد)، ایتالیا (1/5 درصد) و انگلیس (4/1 درصد) صادر می‌شود.

محصولات وارداتی به ماداگاسکار شامل کالاهای اساسی، نفت، محصولات مصرفی و غذاست که از کشورهای فرانسه (9/13 درصد)، چین (12 درصد)، ایران (9/3درصد)، موریتانی (6/5 درصد)وهنگ‌کنگ(8/4درصد) می‌آید.

مردم ماداگاسکار

هسته اصلی جمعیتی ماداگاسکار مالاگاشی نامیده می‌شود که ترکیبی از تیره‌های بانتو زبان آفریقا، تازیان و مالایایی‌ها هستند. مالایایی نام همگانی تیره‌های منطقهٔ هند شرقی (مالزی، فیلیپین و اندونزی) است.

جمعیت این کشور 19 میلیون و 448 هزار و 815 نفر است که میانگین سنی آنها 8/17 سال است. امید به زندگی در این کشور برای زنان 1/64 سال و برای مردان 23/60سال است.

52 درصد از مردم این کشور به ادیان بومی اعتقاد دارند، 41 درصد مسیحی و 7 درصد مسلمان هستند.

زبان‌های رسمی این کشور انگلیسی، فرانسه و مالاگاشی است.

ماداگاسکار در یک نگاه

آشنایی با لبنان

لبنان سال‌هاست که در قلب درگیری‌های خاورمیانه واقع شده‌است. این کشور در ماه جولای سال 2006 میلادی شاهد جنگی خونین با اسرائیلی‌ها بود که به جنگ 33 روزه معروف شد و نتیجه آ‌ن پیروزی لبنان بود.

لبنان از شمال و شرق با سوریه همسایه است و از جنوب با فلسطین اشغالی. 7/59 درصد مردم آن مسلمان (اعم از شیعه، سنی و دروزی)، 39 درصد مسیحی (کاتولیک مارونی، ارتودوکس یونانی، ارتودوکس ارمنی و ...) و 3/1 درصد بقیه مذاهب را دارند.

به دلیل تنوع مذاهب در این کشور نظام سیاسی منحصربه فردی در این کشور بر سر کار است که در آن برای گروه‌های مختلف جایگاهی در نظر گرفته شده است.

واژه‌ لبنان از واژه‌ سامی «لبن» گرفته شده است که‌ اشاره‌ به‌ قله‌های سفید کوهستان‌های لبنان دارد. پایتخت آن شهر بندری بیروت است.

هوای سواحل لبنان در زمستان‌ها سرد و بارانی و در تابستان‌ها گرم و شرجی است. در نواحی بلندتر به ویژه کوهستان‌ها، زمستان‌ها با بارش برف همراه است و دمای هوا به زیر صفر می‌رسد.

لبنان تا سال 1941 میلادی مستعمره فرانسه بود. این کشور در 22 نوامبر سال 1943 به طور رسمی استقلال خود را به دست آورد.

سیاست در لبنان

پرچم لبنان سرو سبزی دارد در زمینه‌ای سفید که دو خط قرمز یکی در بالا و دیگری در پایین آن به چشم می‌خورد. سرو میان این پرچم نشانه‌ای از سرو لبنان است که در کتاب عهد قدیم از آن نام برده شده است.

پیش از آغاز جنگ داخلی،‌لبنان کشوری آرام بود که درآمد خوبی از راه گردشگری، کشاورزی و بانکداری جذب می‌کرد. این کشور به دلیل بانک‌های زیادش به سوئیس خاورمیانه مشهور بود، اما از سال 1975 تا اوایل دهه 90 میلادی این کشور درگیر جنگ داخلی خونینی شد.

بر اساس گزارش دانشنامه ویکی پدیا، جنگ داخلی در این کشور از آنجا آغاز شد که در ماه آوریل ۱۹۷۵ میلادی مردان مسلح به روی کلیسایی در شرق بیروت آتش گشودند تا پیر جمیل مؤسس حزب فالانژ لبنان را ترور کنند.

البته او جان سالم به در برد ولی این سوءقصد باعث مجموعه‌ای از اقدامات متقابل شد که در نهایت به جنگ داخلی ۱۵ ساله در لبنان منجر شد.

نظام دموکراسی در لبنان بر پایه مجلس استوار است و ساختار سیاسی این کشور ساختار ویژه‌ای به نام طایفه‎ای (confessionalism) است. این ساختار برای این طراحی شده که از درگیری‌های فرقه‌ای در این کشور جلوگیری کند.

در این نظام تلاش شده برای همه گروه‌های مذهبی تاثیرگذار جایگاهی در بدنه سیاسی کشور در نظر گرفته شود. مثلاً رئیس جمهور این کشور از میان مارونی‌های کاتولیک انتخاب می‌شود، نخست‌وزیر سنی است، جانشین نخست‌وزیر از میان مسیحیان ارتودوکس انتخاب می‌شود و رئیس مجلس شیعه است.

این ماجرا در میان 128 نماینده مجلس هم تکرار می‌شود و صندلی‌های مجلس به طور مساوی بین مسلمانان و مسیحیان تقسیم می‌شود. البته نمایندگان مجلس با رأی مستقیم مردم برای یک دوره چهار ساله انتخاب می‌شوند.

در لبنان چهار گروه و احزاب سیاسی اصلی وجود دارد. گروه 14 مارس یکی از این گروه‌هاست. این گروه که اکثریت مجلس لبنان را دارد پس از آن تشکیل شد که رفیق حریری در جریان یک حمله تروریستی کشته شد.

یکی دیگر از گروه‌های سیاسی فعال در لبنان گروه حزب‌الله است که در حقیقت حزب سیاسی شیعیان لبنان است. این گروه که شاخه‌ای نظامی هم دارد توانست در جریان جنگ 33 روزه نقش مهمی در پیروزی لبنان ایفا کند.

امل، گروه دیگر سیاسی در لبنان است که شیعیان طرفدار سوریه عضو آن هستند و رئیس آن نبیه برّی، رئیس مجلس است.

جریان آزاد ملی لبنان گروه دیگری است که اعضای آن را مسیحیان تشکیل می‌دهند و رهبری آن را رئیس سابق ارتش لبنان، میشل عون، به عهده دارد.

اقتصاد در لبنان

جنگ داخلی ضربه‌های زیادی به اقتصاد لبنان وارد کرد و درآمد این کشور را به نصف تقلیل داد و جایگاه مرکز بانکداری خاورمیانه را از آن گرفت. در سال‌های پس از جنگ، لبنان تلاش کرده است با گرفتن وام‌های سنگین موقعیت اقتصادی خود را ترمیم کند.

این کشور هم‌اکنون 2/190درصد از تولید ناخالص داخلی خود را بدهکار است. تولید ناخالص داخلی لبنان در سال 2006 میلادی 86/22 میلیارد دلار بود. 1/5درصد این رقم از کشاورزی، 4/18 درصد از صنعت و 4/76 درصد آن از خدمات تعیین می‌شود.

1/5میلیون نفر از لبنانی‌ها شاغل هستند. در عین حال در حدود یک میلیون نفر نیروی کار خارجی در این کشور وجود دارد. نرخ بیکاری در لبنان 20 درصد است و 28 درصد از مردم آن در سال 1999 میلادی زیر خط فقر زندگی می‌کردند.

در سال 2006 میلادی صادرات این کشور عبارت بودند از جواهرات، مواد شیمیایی غیرآلی، مواد مصرفی مختلف، میوه، تنباکو، مواد معدنی، ابزار آلات برقی و کاغذ که به کشورهای سوریه (8/26 درصد)، امارات متحده عربی (12 درصد)، سوئیس (6 درصد)، عربستان سعودی (7/5درصد) و ترکیه (5/4 درصد) صادر شدند.

مواد وارداتی عبارت بودند از مواد نفتی، ماشین، محصولات بهداشتی، البسه، گوشت و حیوانات زنده و مواد مصرفی که از کشورهای سوریه (6/11 درصد)، ایتالیا (8/9 درصد)، آمریکا (3/9 درصد)، فرانسه (7/7 درصد)، آلمان (6 درصد)، چین (5 درصد) و عربستان سعودی (7/4 درصد) وارد شدند.

مردم لبنان

نخستین ساکنان شناخته شده لبنان، کنعانی‌ها، مردمی از نژاد سامی پوده‌اند که یونان‌ها آنها را فنیقی می‌نامیدند. فنیقی‌ها قومی، دریانورد و بازرگان بودند و قلمرو آنان شامل دولت-شهرهایی مستقل در شرق مدیترانه و مهاجرنشین‌هایی در کرانه‌های مدیترانه بود.

زبان رسمی لبنان عربی است، اما هر یک از اقلیت‌های نژادی به زبان خود سخن می‌گویند. زبان فرانسه نیز کاربرد دارد.

 میانگین سنی لبنانی‌ها 3/28 سال است و امید به زندگی در این کشور برای مردان‌67/70سال و برای زنان 77/75سال است.

95 درصد از مردم این کشور را عرب‌ها تشکیل می‌دهند، چهار درصد را ارمنی‌ها و یک درصد را بقیه اقوام. لبنان در عین حال میزبان تعداد زیادی پناهنده از فلسطین است.

ارتباطات در لبنان

به گزارش بی.بی.سی شبکه‌های تلویزیونی این کشور جزو شبکه‌های توسعه‌یافته‌ای هستند که توانسته‌اند در حفظ یکپارچگی این کشور موثر باشند.

لبنان نخستین کشور عربی بود که اجازه تاسیس رادیو و تلویزیون خصوصی را داد. تعدادی از شبکه‌های خصوصی موجود در این کشور وابسته به احزاب مختلف است.

همچنین گزارشگران بدون مرز اعلام کرده‌اند روزنامه‌ها در لبنان بیش از هر کشور عربی آزادی اطلاع‌رسانی دارند. در دوران جنگ داخلی بیش از 100 شبکه رادیویی خصوصی در این کشور فعال شدند. پس از اتمام جنگ دولت تعداد رادیوهای خصوصی را محدود کرد.

لبنان در یگ نگاه

آشنایی با کامبوج

این کشور از غرب و شمال غرب با تایلند، از شمال شرق با لائوس و از شرق و جنوب شرق با ویتنام همسایه است. در جنوب این کشور خلیج تایلند قرار دارد.

در سال 1975 خمرهای سرخ به رهبری پل پات در این کشور به حکومت رسیدند. آنها روشنفکران و تحصیل‌کرده‌های کشور را به بهانه دشمنی با حکومت به قتل رساندند. همچنین همه مردم را مجبور می‌کردند که کشاورزی کنند.

تحصیل در دوران حکومت خمرهای سرخ امری خلاف قانون محسوب می‌شد و مجازات آن اعدام بود. این روزها محل‌هایی که سند جنایات دوران خمرهای سرخ است به اماکنی توریستی تبدیل شده‌اند.

بر همین مبنا اقتصاد کامبوج بر پایه گردشگری و تولید لباس می‌چرخد. به تازگی در آب‌های این کشور منابعی از گاز و نفت یافت شده که بهره‌برداری تجاری از آن در سال 2011 آغاز می‌شود.

سیاست در کامبوج

بر اساس قانون اساسی که در سال 1993 در این کشور تصویب شد نخست وزیر در کامبوج رئیس دولت است و پادشاه رئیس حکومت.

پادشاه نخست وزیر را تعیین می‌کند. البته مجلس ملی این کشور باید نخست وزیر پیشنهادی پادشاه را تائید کند.

پادشاه کنونی کامبوج در سال 2004 میلادی با رای 9 عضو شورای سلطنت انتخاب شد. مقام پادشاهی در این کشور نمادین است و پادشاه قدرت اجرایی ندارد.

قوه قانونگذاری در این کشور دو رکن دارد:‌ مجلس ملی و مجلس سنا. مجلس ملی 123 کرسی دارد که نمایندگان آن با رای مردم برای دوره‌ای هفت ساله انتخاب می‌شوند.

مجلس سنا 61 کرسی دارد. دوره نمایندگی در مجلس سنا هفت سال است.

اقتصاد در کامبوج

تولید ناخالص داخلی در این کشور 79/25 میلیارد دلار است. هفت میلیون نفر نیروی کار این کشور را تشکیل می‌دهند که 75 درصد از آنها در بخش کشاورزی مشغول به کار هستند.

نرخ بیکاری در کامبوج 5/2درصد است. 35 درصد از جمعیت این کشور زیر خط فقر زندگی می‌کنند. در سال 2007 نرخ تورم آن 4/4 درصد بود.

محصولات صادراتی این کشور شامل البسه، الوار، لاستیک، برنج، ماهی، تنباکو و کفش است که به کشورهای آمریکا (3/53 درصد)، هنگ‌کنگ (2/15درصد)، آلمان (6/6 درصد) و انگلیس (3/4 درصد) صادر می‌شود.

محصولات وارداتی این کشور شامل فرآورده‌های نفتی، سیگار، طلا، مواد ساختمانی، ماشین‌آلات، وسایل نقلیه موتوری و محصولات دارویی است که از  هنگ‌کنگ( 1/18درصد)چین (5/17 درصد)، تایلند (9/13 درصد)، تایوان (7/12 درصد)، ویتنام (9 درصد)، کره‌جنوبی (9/4 درصد)، ژاپن (3/4 درصد) و سنگاپور(3/5درصد) وارد می‌شود.

مردم کامبوج

جمعیت این کشور حدود 14 میلیون و 242 هزار نفر با میانگین سنی 22 سال است. امید به زندگی برای زنان 64 و برای مردان 60 سال است.

90 درصد از مردم این کشور از نژاد خمر، پنج درصد ویتنامی، یک درصد چینی و چهار درصد بقیه نژادها هستند.

زبان رسمی این کشور خمری است و 95 درصد از مردم آن بودایی هستند.

کامبوج در یک نگاه

آشنایی با تاجیکستان

تاجیکستان از جنوب با افغانستان، از غرب با ازبکستان، از شمال با قرقیزستان و از شرق با چین همسایه است. اغلب جمعیت این کشور را تاجیک‌ها تشکیل می‌دهند که اشتراک فرهنگی زیادی با ایرانی‌ها دارند.

پس از انقلاب اکتبر، در سال ۱۹۲۸، جمهوری سوسیالیستی شوروی تاجیکستان (جزئی از اتحاد جماهیر شوروی) تشکیل شد. پس از فروپاشی اتحاد جماهیر شوروی، در سال ۱۹۹۱ تاجیکستان به استقلال دست یافت.

در اوایل سال 1992 میلادی جنگ داخلی پنج ساله بین دولت تحت حمایت مسکو و مخالفان اسلامگرا، به رهبری عبدالله نوری، در گرفت. در این جنگ، بیش از ۵۰ هزار نفر کشته و بیش از ۷۰۰ هزار نفر بی‌خانمان شدند. در سال ۱۹۹۷ با وساطت سازمان ملل متحد، عهدنامه صلح به امضای دو طرف رسید.

کشور تاجیکستان دارای سه استان و یک منطقه خودمختار است: «استان ختلان به مرکزیت قُرغان‌تپه، استان سغد به مرکزیت خجند، استان قراتگین به مرکزیت کافرنهان، منطقه خودمختار کوهستان بدخشان به مرکزیت خاروغ.»

65 درصد از جمعیت این کشور تاجیک هستند، 3/25درصد ازبک و 1/1 درصد روس. اقلیت‌های کوچک دیگری از قبیل اوکراینی‌ها، چینی‌ها، کره‌ای‌ها، تاتارها و غیره نیز در تاجیکستان وجود دارند که 6/2٪ از جمعیت این کشور را تشکیل می‌دهند. دین اکثریت مردم اسلام است.

سیاست در تاجیکستان

امام‌علی رحمان از سال ۱۹۹۲ پس از استعفای اجباری رحمان نبی، نخستین رهبر این کشور پس از استقلال از اتحاد جماهیر شوروی سابق، به مقام ریاست شورای عالی تاجیکستان منصوب شد.

در سال ۱۹۹۴، رحمان به مقام ریاست جمهوری انتخاب شد. پس از اتمام دوره پنج ساله‌ او مجدداً در سال ۱۹۹۹ به مدت هفت سال دیگر به این مقام برگزیده شد.

آخرین انتخابات در تاجیکستان در سال 2005 میلادی برگزار شد که ناظران بین‌المللی مدعی بودند در آن تقلب صورت گرفته است. به همین دلیل انتخابات دیگری در نوامبر سال 2006 میلادی برگزار شد که احزاب اصلی مخالف دولت آن را تحریم کردند.

تاجیکستان یکی از معدود کشورهای منطقه آسیای مرکزی است که احزاب مخالف فعال و رسمی دارد که هم در مجلس فعال هستند و هم در دولت.

اقتصاد در تاجیکستان

تولید ناخالص داخلی تاجیکستان در میان کشورهای آسیای مرکزی از همه کمتر است. کوهستانی بودن آن سبب شده تنها هفت درصد از خاک آن قابل استفاده باشد. پنبه مهمترین محصول کشاورزی آن است.

این کشور از تنوع مواد معدنی برخوردار است اما مقادیر آنها اندک است. در حال حاضر تقریبا دو سوم جمعیت آن در فقر به سر می‌برند. تولید ناخالص داخلی این کشور در سال 2006 میلادی 521/9میلیارد دلار بود.

نرخ بیکاری در این کشور 12 درصد است و 64 درصد از مردم آن زیر خط فقر زندگی می‌کنند. نرخ تورم در تاجیکستان در سال 2006 میلادی 9/11درصد بود.

این کشور منابع اندکی از نفت دارد و روزانه8/252بشکه نفت تولید می‌کند.

شرکای صادرات تاجیکستان که به آلومینیوم، برق، پنبه، میوه، سبزیجات محدود می‌شود کشورهای هلند (7/40 درصد)، ترکیه (7/31 درصد)، ایران (4/5 درصد)، ازبکستان (8/4درصد) و روسیه (7/4 درصد) است.

واردات به تاجیکستان بیشتر از کشورهای روسیه (6/24 درصد)، قزاقستان (8/10 درصد)، ازبکستان (2/10درصد)، چین (6/8 درصد) و آذربایجان (8 درصد) است.

ارتباطات در تاجیکستان

در این کشور شش ایستگاه تلویزیونی برنامه پخش می‌کنند.

تاجیکستان در یک نگاه

آشنایی با لائوس

این کشور از شرق با ویتنام، از غرب با تایلند، از شمال با چین و برمه و از جنوب با کامبوج همسایه است. لائوس جزو معدود کشورهایی در جهان است که با نظام کمونیستی اداره می‌شود. این کشور برای مدتی کوتاه مستعمره فرانسه بود و در سال 1949 استقلال خود را به دست آورد.

در دوره پس از استقلال، این کشور درگیر جنگ داخلی شد که تا سال 1975 ادامه یافت. در این سال حزب کمونیست قدرت را در دست گرفت.

بخش زیادی از این کشور را جنگل پوشانده است. آب و هوای آن استوایی است و در فاصله ماه‌های اردیبهشت تا آذر در آن باران‌های موسمی می‌بارد.

سیاست در لائوس

رئیس حکومت در این کشور رئیس جمهور است و رئیس دولت، نخست وزیر. رئیس جمهور است که نخست وزیر را انتخاب می‌کند. نخست وزیر باید از مجلس ملی رای اعتماد بگیرد.

رئیس جمهور و معاون او با رای نمایندگان مجلس برای دوره‌ای پنج ساله تعیین می‌شوند. دوره نخست‌وزیری نیز پنج ساله است.

مجلس ملی این کشور 115 کرسی دارد که نمایندگان آن با رای مردم برای دوره‌ای پنج ساله انتخاب می‌شوند. کاندیداهای نمایندگی مجلس را حزب انقلابی خلق تعیین می‌کند.

اقتصاد در لائوس

تولید ناخالص داخلی این کشور 12.61 میلیارد دلار است. دو میلیون و 100 هزار نفر نیروی کار این کشور را تشکیل می‌دهند. 80 درصد از این نیروی کار در بخش کشاورزی مشغول به کار هستند.

نرخ بیکاری در این کشور 2.4 درصد است. بیش از 30 درصد از مردم این کشور زیر خط فقر زندگی می‌کنند. در سال 2007 نرخ تورم در این کشور پنج درصد بود.

محصولات صادراتی این کشور شامل الوار و چوب، قهوه، برق، قلع، مس و طلا است که به کشورهای تایلند (42.1 درصد)، ویتنام (9.5 درصد) و چین (4 درصد) صادر می‌شود.

محصولات وارداتی این کشور شامل ماشین‌آلات و تجهیزات، وسایل نقلیه، سوخت و کالاهای مصرفی است که از کشورهای تایلند (68.8 درصد)، چین (11.3 درصد) و ویتنام (5.6 درصد) وارد می‌شود.

مردم لائوس

جمعیت این کشور حدود شش میلیون و 677 هزار نفر با میانگین سنی 19 سال است. امید به زندگی برای زنان 58 و برای مردان 54 سال است.

68 درصد از مردم این کشور از نژاد لائو هستند. 65 درصد از مردم لائوس بودایی هستند. زبان رسمی این کشور لائویی است اما زبان‌های فرانسه و انگلیسی نیز کم و بیش رواج دارند.

لائوس در یک نگاه

آشنایی با قبرس

این جزیره از شمال با ترکیه، از جنوب با مصر، از شرق با سوریه و از غرب با یونان همسایه است. این جزیره یکی از مقاصد مهم گردشگری دریای مدیترانه است و سالان بیش‌از4/2 میلیون گردشگر را به خود جذب می‌کند.

قبرس تابستان‌های گرم و خشک و زمستان‌های معتدل دارد. حدود 12 درصد از زمین‌های آن زیر کشت بوده و در آن مرکبات، سیب‌زمینی، گندم، زیتون و جو به عمل می‌آید. پرورش گوسفند و بز هم رایج است.

قبرس جزیره‌ای نیمه کوهستانی است که اغلب کوه‌های آن در نواحی شمالی و جنوب غربی واقع شده و جلگه‌های وسیعی نیز در مناطق مرکزی دارد.

از هزاره‌های چهارم و سوم پیش از میلاد، فرهنگ عصر جدید در جزیره قبرس وجود داشته است. در سال 800 پیش از میلاد، فنیقی‌ها در قبرس ساکن شدند و پس از آن، حکومت قبرس به دست آشور و سپس مصر افتاد.

در قرن ششم پیش از میلاد، ایرانیان بر قبرس دست یافتند و حکومت آنان بر قبرس حدود دو قرن طول کشید.

در سال 1914 انگلیس قبرس را به قلمرو خود اضافه کرد و در سال 1925 رسماً قبرس مستعمره این کشور شد. در دوره حکومت انگلستان، نهضتی در میان یونانی‌نژادان جزیره برای پیوستن به یونان درگرفت.

درگیری‌ها بالا گرفت. ترک‌نژادها می‌خواستند جزیره به ترکیه بپیوندد و جنگ داخلی برای استقلال روی داد. قبرس تا سال 1960 مستعمره انگلیس بود.

از سال 1963مجددا اختلافات نژادی وسیاسی میان ترک‌ها و یونانیان مقیم قبرس بالا گرفت و خطر وقوع جنگ به حدی رسید که سازمان ملل در سال1964 به این سرزمین نیروهای حافظ صلح فرستاد.

با این حال اختلاف ادامه یافت و سر انجام در سال 1974 ترکیه برای حمایت از ترک‌های قبرس به این سرزمین نیرو فرستاد و به این ترتیب قبرس به دو کشور ترک و یونانی به ترتیب در شمال و جنوب تجزیه شد که تاکنون مذاکرات رهبران دو گروه بی‌نتیجه مانده است.

قبرس عضو جنبش غیرمتعهدها بود اما در سال 2004 میلادی از این جنبش خارج شد و به اتحادیه اروپا پیوست. این کشور در پیمان آتلانتیک شمالی (ناتو) نیز عضویت دارد.

سیاست در قبرس

قبرس دو رئیس جمهور دارد؛ یکی برای قسمت ترک‌نشین در شمال جزیره و دیگری برای قسمت یونانی‌نشین در جنوب. رئیس‌جمهور بخش محمد علی طلعت است و رئیس‌جمهور منطقه یونانی‌نشین که رئیس‌جمهور رسمی این کشور است، دمتریس کریستوفیا است.

قوه مقننه هم از دو مجلس مجزا تشکیل شده است: مجلس ترک‌ها با 40 عضو و مجلس یونانی‌ها با 35 عضو.

اقتصاد در قبرس

تولید ناخالص داخلی قبرس در مجموع هر دو منطقه 95/25 میلیارد دلار است. 486 هزار و 25 نفر نیروی کار ارین کشور را تشکیل می‌دهند و نرخ بیکاری در منطقه یونانی‌نشین آن8/3درصد و در منطقه ترک‌نشین 6/5درصد است.

آماری از افراد زیر خط فقر این کشور در دست نیست. نرخ تورم در بخش یونانی‌نشین قبرس 2/3درصد و در بخش ترک‌نشین 1/9 درصد است.

محصولات صادراتی قبرس شامل مرکبات، سیب‌زمینی، دارو، سیمان، لباس و سیگار، لبنیات و منسوجات است که به کشورهای انگلیس (1/15 درصد)،یونان (2/14 درصد)،فرانسه(7/7درصد)، آلمان (9/4 درصد) و امارات متحده عربی (2/4 درصد) صادر می‌شود.

محصولات وارداتی این کشور شامل کالاهای مصرفی، نفت و مشتقات آن، ماشین‌آلات، تجهیزات حمل و نقل، وسایل نقلیه، سوخت، سیگار، مواد غذایی، مواد معدنی و مواد شیمیایی است که از کشورهای یونان (6/17 درصد)، ایتالیا (4/11 درصد)، آلمان (9 درصد)، انگلیس (9/8درصد)، فرانسه (3/4درصد)، هلند (3/4درصد) و چین (2/4 درصد) وارد می‌شود.

مردم قبرس

788 هزار و 457 نفر در این جزیره زندگی می‌کنند که میانگین سنی آنها 1/35 سال است. امید به زندگی در بدو تولد برای زنان 49/80سال و برای مردان 6/75 سال است.

77 درصد از جمعیت این کشور یونانی، 18 درصد ترک و 5 درصد بقیه قومیت‌ها هستند. 78 درصداز مردم مسیحی ارتودوکس و 18 درصد مسلمان هستند. زبان‌های ترکی، انگلیسی و یونانی در این کشور رایج هستند.

ارتباطات در قبرس

 رادیو و تلویزیون در این کشور دولتی است.

قبرس در یک نگاه

آشنایی با لتونی

لتونی از شمال با استونی، از جنوب با لیتوانی و از شرق با روسیه و بلاروس همسایه است. این کشور از غرب به وسیله دریای بالتیک از سوئد جدا می‌شود.

لتونی از سال 2004 میلادی به عضویت اتحادیه اروپا و پیمان آتلانتیک شمالی (ناتو) پیوسته است.

سیاست در لتونی

رئیس جمهور در این کشور قدرت اجرایی چندانی ندارد و بیشتر مسئولیت‌ها به عهده مجلس و نخست‌وزیر است.

مجلس لتونی 100 کرسی دارد که نمایندگان آن با رای مستقیم مردم برای دوره‌ای چهار ساله انتخاب می‌شوند. همین نمایندگان رئیس جمهور را با رای‌گیری برای دوره‌ای چهار ساله انتخاب می‌کنند.

رئیس جمهور نخست‌وزیر را معرفی می‌کند و این دو نفر اعضای کابینه را. کابینه باید از مجلس رای اعتماد بگیرد.

اقتصاد در لتونی

تولید ناخالص داخلی این کشور 4/40 میلیارد دلار است که در سال گذشته میلادی رشدی 10/3درصدی را تجربه کرده است.

یک میلیون و 136 هزار نفر نیروی کار این کشور را تشکیل می‌دهند و نرخ بیکاری در آن 5/9درصد است. نرخ تورم لتونی9/6درصد است.

محصولات صادراتی این کشور شامل چوب و محصولات چوبی، ماشین‌آلات و تجهیزات، فلزات، منسوجات و مواد غذایی است که از کشورهای لیتوانی (2/14درصد)،استونی(3/12 درصد)، روسیه (5/11 درصد)، آلمان (8/9درصد)، انگلیس (6/7 درصد)، سوئد (3/6 درصد) و دانمارک (8/4درصد) صادر می‌شود.

واردات این کشور شامل ماشین‌آلات و تجهیزات، مواد شیمیایی، سوخت و وسایل نقلیه است که از کشورهای آلمان (5/15 درصد)، لیتوانی (9/12 درصد)، روسیه (8 درصد) استونی (7/7 درصد)، لهستان (2/7 درصد)، فنلاند (7/5 درصد)، سوئد (5 درصد ) و بلاروس (7/4درصد) وارد می‌شود.

مردم لتونی

جمعیت این کشور دو میلیون و 259 هزار و 810 نفر است که میانگین سنی آنها 6/39سال است. رشد جمعیت در این کشور منفی است.

امید به زندگی در بدو تولد در این کشور برای زنان 1/77سال و برای مردان 39/66 سال است.

اكثر مردم این کشور مسیحی هستند. جمعیت این کشور مخلوطی از قوم‌های مختلف اتحاد جماهیر شوروی سابق است و نزدیکی زیادی با کشور لیتوانی دارد. زبان رسمی این کشور لتونیایی است.

ارتباطات در لتونی

در این کشور علاوه بر رادیو و تلویزیون دولتی، شبکه‌های خصوصی نیز فعال هستند. بعد از استقلال این کشور شبکه‌های رادیویی و تلویزیونی خصوصی زیادی سر برآوردند اما در سال 1995 بعد از تصویب قانونی برای مطبوعات تعداد آنها کم شد.

لتونی در یک نگاه

آشنایی با اسلواکی

اسلواکی با جمهوری چک، اوکراین، لهستان، مجارستان و اتریش همسایه است.

اسلواکی سرزمینی نیمه کوهستانی است. کوه‌های آن در شرق و شمال و قسمتی از غرب کشور واقع شده‌اند. آب و هوای آن معتدل و مرطوب است.

قوم اسلواک در قرن پنج و شش میلادی در این منطقه ساکن شدند. در سال‌های بین دو جنگ جهانی، چکسلواکی همواره در داخل از طرف اقلیت‌های آلمانی و مجاری متشنج بود.

این تشنجات سرانجام منجر شد که آلمان ناحیه سودت، مجارستان ناحیه سلوواکی و لهستان ناحیه تشن از این کشور را تصرف کنند.

در سال 1945 با سقوط پراگ عملیات نظامی در طی جنگ دوم جهانی در چکسلواکی پایان یافت و این کشور با به دست آوردن نواحی سودت، تشن و سلواکی و از دست دادن ناحیه روتنیا دوباره وحدت خود را به دست آورد.

در سال 1946 پس از انتخابات پارلمانی، حزب کمونیست بر سایر رقبا برتری یافت و از آن زمان سیاست خارجی چکسلواکی متمایل به روسیه شد.

در سال 1993 کشور چکسلواکی با توافق دو طرفه به دو کشور چک و اسلواکی تقسیم شد. اسلواکی عضو اتحادیه اروپا، پیمان آتلانتیک شمالی و سازمان تجارت جهانی است.

سیاست در اسلواکی

دموکراسی در چکسلواکی بر پایه مجلس استوار شده است. آخرین انتخابات مجلس در این کشور در سال 2006 برگزار شد. انتخابات ریاست جمهوری هم در سال 2004 برگزار شد و طی آن ایوان گاسپاروویچ به این سمت انتخاب شد.

رئیس جمهور، رئیس حکومت است و با رای مستقیم مردم برای دوره‌ای پنج ساله انتخاب می‌شود. اما بیشتر قدرت اجرایی کشور در دست نخست‌وزیر است.

نخست‌وزیر در اسلواکی رئیس دولت است و برکابینه نظارت می‌کند. دوره نخست وزیری چهار ساله است و معمولاً نخست وزیر، رئیس حزب برنده در انتخابات مجلس ملی است.

مجلس اسلواکی 150 کرسی دارد که نمایندگان آن برای دوره‌ای چهار ساله انتخاب می‌شوند.

اقتصاد در اسلواکی

تولید ناخالص داخلی اسلواکی 6/107 میلیارد دلار است. دو میلیون و 661 هزار نفر نیروی کار این کشور را تشکیل می‌دهند و نرخ بیکاری در آن 6/8 درصد است.

نرخ تورم در اسلواکی 7/2 درصد است و 21 درصد از مردم آن زیرخط فقر زندگی می‌کنند.

محصولات صادراتی این کشور شامل ماشین‌آلات و تجهیزات الکترونیک، وسایل نقلیه، مواد فلزی، مواد شیمیایی و معدنی و مواد پلاستیکی است که به کشورهای آلمان (6/23درصد) جمهوری چک (2/18 درصد)، روسیه (11 درصد)، مجارستان (6 درصد)، اتریش (5/5 درصد)، لهستان (9/4 درصد) و ایتالیا (4/4 درصد) صادر می‌شود.

محصولات وارداتی آن شامل ماشین‌آلات و تجهیزات حمل و نقل، محصولات مختلف کارخانه‌ای، سوخت و مواد شیمیایی است که از کشورهای آلمان (6/23 درصد)، جمهوری چک (2/18 درصد)، روسیه (11 درصد)، مجارستان (6 درصد)، اتریش (5/5درصد)، لهستان (4/9درصد) و ایتالیا (4/4 درصد) وارد می‌شود.

مردم اسلواکی

جمعیت این کشور پنج میلیون و 447 هزار و 502 نفر است که میانگین سنی آنها 36.1 سال است.

امید به زندگی در بدو تولد برای زنان 11/79سال و برای مردان 71 سال است. 

85/8درصد از مردم این کشور از نژاد اسلواک، 7/9 درصد مجار، 7/1 درصد کولی هستند. اغلب مردم این کشور مسیحی هستند و 9/68درصد آنها پیرو کلیسای رم.

99/7 درصد از جمعیت بالای 15 آن باسواد هستند. زبان رسمی این کشور اسلواکی است.

ارتباطات در اسلواکی

همه روزنامه‌ها در کشور اسلواکی خصوصی هستند و بیش از 20 شبکه رادیویی خصوصی در آن فعال است. تلویزیون دولتی این کشور در سال‌های اخیر اغلب مخاطبانش را به شبکه‌های خصوصی تلویزیونی باخته است.

همچنین مردم این کشور به تماشای شبکه‌های تلویزیونی کشورهای همسایه به ویژه جمهوری چک و مجارستان هم می‌نشینند.

اسلواکی در یک نگاه